Gijs August
De volgende in de reeks van columns zijn de ervaringen van CJB’er Gijs. In zijn stuk gaat hij in op de situatie in het Nederlands parlement.
‘Misbruik en corruptie bij politici’
Sinds het moment dat ik mijzelf politiek betrokken heb durven noemen, vallen mij veel onderwerpen in het nieuws meer op dan voorheen. Waar ik vroeger de witteboordencriminaliteit bij politici placht te plaatsen onder hetzelfde hokje als die van bankiers, onder het mom van ‘macht corrumpeert’, gaan bij mij tegenwoordig andere bellen rinkelen als ik iets verneem van welke vorm van criminaliteit dan ook binnen de politiek. Ik heb er lang over moeten nadenken waar dat verschil nu opeens ligt, maar ik ben eruit.
‘zo scoort de VVD al vijf jaar op rij het hoogst, met name door veel frauduleuze praktijken in vastgoed- en bankwezen’
Uit de cijfers van de Politieke Integriteitsindex, het resultaat van onderzoek naar misdrijven van politici, geleid door Bart de Koning, valt een hoop af te lezen. Niet geheel tegen de verwachting in scoort de VVD al vijf jaar op rij het hoogst, met name door veel frauduleuze praktijken in vastgoed- en bankwezen. Natuurlijk zitten er op de linkerzijde van de politieke wipwap ook niet alleen brave hendrikjes, maar de overtredingen zijn van een andere aard: we zien hier bijvoorbeeld meer vechtpartijen. De cijfers laten zien dat er in Nederland weinig corruptie plaatsvindt, maar wees op je hoede. Corruptie, zoals Bart de Koning zelf ook raak heeft geformuleerd, “is een victimless crime”. Hierdoor is het moeilijker aan te tonen dat er sprake van is.
Aangezien wij in een representatiedemocratie wonen, hangt er veel af van de politici die ons vertegenwoordigen. Zij hebben een voorbeeldfunctie te vervullen, verantwoording af te leggen aan de kiezers aangaande hun acties, binnen én buiten hun werksfeer. Een wisselwerking in vertrouwen is binnen een democratie onontbeerlijk, maar binnen het kapitalisme wordt dat onmogelijk, aangezien de belangen van de werkers tegengesteld zijn aan die van de kapitalisten. Veel mensen denken echter dat een stem uitbrengen de enige manier is om verandering te kunnen brengen in de politiek/omgeving.
‘Een wisselwerking in vertrouwen is binnen een democratie onontbeerlijk, maar binnen het kapitalisme wordt dat onmogelijk’
Dit vertrouwen wordt nogal bemoeilijkt door de wetenschap dat een persoon een hevige misdaad heeft begaan. Mij zul je niet horen zeggen dat ik niet op een persoon stem die zonder toestemming van de gemeente een schuurtje voor zijn motor heeft gebouwd, ook al vind ik het niet netjes. Zodra er echter sprake is van ongewenste intimiteiten met minderjarigen (zoals Eeuwit Klink), het verkrijgen van duizenden extra euro’s per jaar vanwege een simpele verandering in het aantal uur dat je op papier werkt (zoals Toon Antonis), of een seksrel in het gemeentehuis waarvan de nasleep vijf jaar later nog te voelen valt (zoals in Wassenaar), dan is voor velen gebleken dat de persoon in kwestie niet geschikt is voor een functie met deze mate van verantwoordelijkheid.
Door een bankier zelf hoef ik mij niet gerepresenteerd te voelen. Natuurlijk wil ik dat mijn geld beheerd wordt, en dat de bank zijn investeringen niet doet in dingen waar ik principieel tegen ben. Toch weegt dat een stuk minder zwaar dan het verlangen dat ik het zo veel mogelijk eens ben met de manier waarop het gebied waarin ik woon wordt bestuurd. Daarom zijn overtredingen van politici voor mij zwaarder gaan wegen: het gevoel van mijn nationale representativiteit staat meer en meer op de tocht. Tijd voor verandering.