Interview met Annabelle Schouten en Arlen Sabajo
Jonge communisten kennen Marx en Lenin maar ’leven in het nu’
Ze willen groepen steunen die klappen krijgen
Hans Knijff*
Groningen – Toegegeven, het duurt tot halverwege het gesprek. Maar dan valt het. Het k-woord. Na ’klassenstrijd’ is het kort erna de beurt aan ’werkende klasse’ en ’klassenbewustzijn’. Het jargon herinnert aan Karl Marx en roept associaties op met de voormalige Sovjet-Unie, maar je verwacht het niet uit de mond van jonge Stadjers.
Jong en politiek actief is al een zeldzaam wordende combinatie. Arlen Sabajo (33) en Annabelle Schouten (29) zijn bovendien communisten. De twee zijn bestuurslid van de CJB (Communistische Jongeren Beweging) afdeling Groningen, een club van zo’n dertig jonge mensen van wie het merendeel in de stad woont. Ze waken er evenwel voor al te kwistig te strooien met de termen uit de tijd van de Koude Oorlog, in het besef dat het woord communisme ook staat voor zo veel politieke drama’s. “Jongeren hebben daar weinig meer mee. We leven niet in het verleden, maar in het nu”, laat Sabajo stellig weten.
Zeker, ze hebben Marx en Lenin bestudeerd. Ze kennen Marcus Bakker, jarenlang roerganger van de Communistische Partij Nederland; de CJB is onderdeel van opvolger NCPN, de Nieuwe Communistische Partij Nederland. “Toch wel belangrijke theorie”, vindt Schouten. “Je kunt er uit leren waar bepaalde problemen uit voortkomen. Maar wij willen niet blijven hangen in boekenkennis. Wij willen ook iets dóen.” En zo gaan de jonge communisten bijvoorbeeld mee de straat op, elke keer als de schoonmakers actievoeren voor een betere cao. Of steunen ze anderen die in de hoek zitten waar de klappen vallen.
De vlaggen, met het CJB-logo, zijn nog altijd rood. Het doel van de communisten, of beter misschien: hun droom, is evenmin veranderd. “We streven naar een wereld met gelijke kansen voor iedereen. Een maatschappij waarin mensen vrij zijn en die het beste in iedereen naar boven haalt”, vat sabajo samen. En Schouten: “Een samenleving die eerlijk deelt. Een democratie waarin écht iedereen wat te zeggen heeft en niet vooral de lobbyïsten de politieke agenda bepalen. Het woord democratie suggereert dat de werkende klasse de macht heeft, maar dat is bepaald niet zo.”
De jonge Groningse communisten hoeven zich anno 2012 niet te vervelen. Sabajo ziet een maatschappij waarin tegenstellingen zich verscherpen. “Het is niet toevallig dat we net nu zo’n rechts kabinet hebben, dat je zo langzamerhand wel kunt vergelijken met de regeringen van Thatcher en Reagan.” In het bedrijfsleven, vult Schouten aan, gaat het alleen nog maar om steeds meer, en steeds snellere, winst. “Wat dat met mensen doet, is niet misselijk. Philips moet bezuinigen en pakt als eersten de schoonmakers aan. Ondertussen blijven de bonussen voor de top overeind. groningen is een studentenstad, maar zie na je studie maar eens aan een behoorlijke baan te komen. Ja, je kunt langzaam wegkwijnen in een callcenter.”
Schouten en Sabajo zien in de straatacties van de CJB en in hun online jongerenmagazine Voorwaarts de beste middelen om een links tegengeluid te laten horen. Waarbij de toon dicht bij die van de Occupy-beweging zit, verduidelijkt Schouten: “Met acties zoals die in de Engelse voorsteden zijn geweest, heb ik niks. Je verandert de wereld niet door bij banken de ruiten in te gooien.”
* Overgenomen van Dagblad van het Noorden 19 januari 2012