Demonstratie van de KKE, 27 juni.
Griekenland proeftuin voor nieuwe harde lijn
De politieke leiders van Europa toonden de afgelopen periode het ware gezicht van het Europese kapitaal. Genadeloos worden de belangen van het groot- en het financierskapitaal doorgedrukt.
Sinds de teloorgang van de Sovjet-Unie treedt het kapitaal steeds brutaler op. Onder leiding van de belangrijkste krachten van het Duitse kapitaal, vertegenwoordigd door bondskanselier Merkel en minister van Financiën Schäuble, werd Griekenland gedwongen vergaande bezuinigingsmaatregelen en hervormingen te accepteren. Grote groepen van de werkende en uitkeringsgerechtigde bevolking gaan er – na eerder al jaren van inleveren – nog verder op achteruit. Gepensioneerden, jongeren, werklozen en grote delen van de middengroepen krijgen nieuwe hardere belastingen en premieverhogingen opgelegd. De maatregelen werden door het Griekse parlement aangenomen met steun van dezelfde partijen die in Europa voorstander zijn van verdergaande bezuinigingen en hervormingen. De regering van Syriza heeft zich, in tegenstelling tot alle beloften en mooipraterij, volledig aan de rechtse politiek van het grootkapitaal en de banken overgeleverd. Griekenland staat onder curatele van het Europese en binnenlandse kapitaal.
Ontmanteling van de Griekse economie en verworven rechten
In Brussel werden vergaande maatregelen afgesproken, die niet alleen uiterst schadelijk zijn voor de Griekse bevolking, maar ook in andere Europese landen zullen worden toegepast zodra de gelegenheid zich voordoet. Sommige maatregelen die nu in Griekenland worden doorgedrukt, werden al eerder in andere Europese landen doorgevoerd. De Griekse arbeidersklasse wist die eerder tegen te houden. De huidige aanval is daarom ook een poging van het Griekse grootkapitaal om eerder verloren slagen snel alsnog te winnen en dient daarom een dubbel doel. Enerzijds de door strijd verworven sociale rechten in Griekenland vernietigen en anderzijds als voorbeeld voor nieuwe bezuinigingen elders in Europa.
Belastinghervormingen, ingrepen in het arbeidsrecht en de pensioenen, verdergaande privatiseringen, de overheveling van eigendom van de Griekse staat in een trustfonds, onder leiding van Europese managers – het patroon dat werd gebruikt bij de ontmanteling van de DDR-economie – zijn het dictaat van het Europese kapitaal, waaraan de Syriza-regering haar fiat heeft gegeven. De zogenaamde ‘schuldsanering’ is slechts bedoeld om de particuliere banken te redden met publieke middelen die al eerder in enkele Europese fondsen zijn verzameld. De afwikkeling van de schuld is niets anders dan het verruilen van de oude schulden voor nieuwe, waarbij tegelijkertijd privékapitaal wordt beschermd door het inzetten van deze publieke fondsen, bijeengebracht door de Europese belastingbetaler. Een geweldige overheveling van schulden van privébanken naar publieke fondsen zorgt voor een beschermingswal voor het kapitaal. De bevolkingen van Europa zullen dit kapitalistische ‘Deltaplan’ moeten opbrengen.
Dit proces verloopt bovendien volstrekt ondemocratisch. Soevereine rechten worden stelselmatig uitgehold. De zogenaamd linkse regering van Griekenland capituleerde volledig voor de eisen van de Europese Unie, de Europese Centrale Bank en het Internationaal Monetair Fonds. Eerder verspreide illusies over een overeenkomst met de EU op gelijke voet en zonder extra bezuinigingen, waarvoor steun werd gevonden in een referendum, werden schaamteloos doorgeprikt. Dat ziet zelfs een groter wordend deel van de Syriza-aanhang dat zich tracht te onttrekken aan de politiek van Tsipras en zijn medestanders.
Dit proces toont duidelijk de onjuistheid van de illusies van partijen als Syriza, Die Linke en in Nederland de SP, die menen dat een ‘sociaal beleid’ mogelijk is door regeringsdeelname en zonder klassenstrijd. Tijdelijke parlementaire successen zijn alleen mogelijk binnen het kapitalistische systeem als de kapitaaleigenaren in staat zijn te voldoen aan eisen van de arbeidersklasse voor behoud of verbeteringen van sociale maatregelen. De huidige kapitalistische crisis laat dit niet of nauwelijks toe. We leven in een periode van crisispolitiek die sociale verworvenheden uit het verleden opoffert ten gunste van behoud en waar mogelijk verhoging van de winsten van de kapitaalbezitters. Zij maken gebruik van de instrumenten die ze hebben gecreëerd om hun belangen te dienen en hun klassenheerschappij te behouden, in het bijzonder de Europese Unie, de Europese Monetaire Unie met de euro en de Europese Centrale Bank, waarachter vooral Duitse grootmachtambities schuilgaan. Rechten en verworvenheden van de werkende bevolking kunnen alleen verdedigd en versterkt worden door de strijd aan te binden met de dictatuur van het kapitaal.
De recente gebeurtenissen hebben eens te meer aangetoond hoe, onder de heersende omstandigheden, elke democratische wilsuiting wordt vertrapt. Steeds duidelijker wordt dat binnen de EU, die naar buiten toe uitdraagt voor ‘solidariteit’ en ‘sociale gerechtigheid’ te staan, slechts kapitalistische willekeur en wetteloosheid heersen en geen werkelijke verbeteringen ten gunste van de werkende bevolking kunnen worden doorgevoerd zonder strijd voor socialistische, democratische rechten.
Geen verandering zonder te breken met de heersende macht
Echte verbeteringen voor de belangen van de werkers, de gepensioneerden, de jeugd, de werklozen en de middengroepen zijn alleen mogelijk door middel van een breuk met de heersende kapitalistische verhoudingen en door socialisatie van banken en grote bedrijven. Dit geldt niet alleen voor Griekenland, maar voor alle andere EU-lidstaten, inclusief Nederland.
In Griekenland wordt dagelijks getoond dat zonder strijd geen overwinning mogelijk is. Steeds meer Grieken gaan de straat op en demonstreren voor hun rechten, tegen het bezuinigingsbeleid opgelegd door de EU. De NCPN verklaart zich solidair met het Griekse volk, de Griekse Communistische Partij (KKE), het militante vakbondsplatform PAME en al degenen die zich verzetten tegen het bezuinigingsbeleid. In de straten van Athene en elders in het land is klassenstrijd steeds zichtbaarder tijdens dagelijkse massale demonstraties en stakingen.
In de Nederlandse media worden alleen groepjes anarchistische relschoppers getoond, niet de waardige massale demonstraties georganiseerd door PAME. In de Nederlandse media wordt met geen woord gerept over de zienswijzen van de fractie van 15 parlementsleden van de KKE. Onder de grote en kleine bourgeoisie in alle landen van Europa neemt de angst voor de klassenstrijd toe.
Want ook de dictators van het kapitaal weten: door georganiseerde antikapitalistische strijd zijn echte successen te boeken. Het is de hoogste tijd om in Nederland de afbraak van arbeidsvoorwaarden (ontslagrecht, schijncontracten, pensioenrechten, enz.), sociale verworvenheden (duur WW, recht op WIA, thuiszorg, ouderenzorg, enz.), democratische rechten en het verzet ertegen te zien als klassenstrijd in een periode dat het kapitaal aan de winnende hand lijkt en vooral dat die situatie kan worden veranderd door strijd. Het is de hoogste tijd ook in Nederland de noodzaak van socialisme weer op de agenda van de arbeidersklasse te plaatsen.
Het Partijbestuur van de Nieuwe Communistische Partij-NCPN
Amsterdam, 22 juli 2015
Bron: www.ncpn.nl