De NAVO: vijand van de werkende klasse

Politieke inleiding CJB Zuid-Holland

In de afdelingen van de CJB maken we geregeld gebruik van politieke inleidingen om bepaalde ideologische of politiek/economische vragen te beantwoorden. In deze reeks publiceren we deze inleidingen omdat ze vaak nodig zijn om bepaalde vraagstukken te kunnen bespreken, in het collectief. In de politieke inleidingen bespreken we zaken die we als CJB belangrijk vinden of een standpunt over ingenomen hebben. Deze keer: De NAVO.

De NAVO

Op 17 Maart 1948 werd door o.a. Nederland, België, Luxemburg, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk het verdrag van Brussel getekend. De inhoud van dit verdrag was erop gericht de “communistische dreiging uit het oosten” tegen te gaan. Het zou de eerste stap zijn naar de Noord Atlantische Verdragsorganisatie, de NAVO. Ondanks de tegenstellingen tussen de verschillende imperialistische kampen, met name tussen het net verslagen Duitsland en andere mogendheden, werd er onder leiding van de Verenigde Staten gekozen voor een expliciet anticommunistisch militair apparaat in de vorm van de NAVO. Toen veel landen in Oost-Europa socialistisch werden, waaronder zelfs een deel van Duitsland, was het voor het imperialisme zaak om ervoor te zorgen dat het socialisme zich nergens verder kon uitbreiden. Een tot de tanden toe bewapend West-Europa onder kapitalistisch bewind, met steun van de Verenigde Staten als “internationale politieagent” moest dit bewerkstelligen. Alle mogelijke middelen werden ingezet om het socialisme waar ook ter wereld in de kiem te smoren, zowel met grof militair geweld, economische en politieke druk, culturele hetzes en dagelijks anticommunistisch hysterie in kranten, op televisie, en op radio’s.

Terug naar de NAVO. Inmiddels is het socialisme praktisch overal omvergeworpen. Het anticommunisme van de NAVO hangt echter samen met haar karakter als imperialistische organisatie. De NAVO behartigd de belangen van het imperialisme, in dit geval voornamelijk van het Amerikaanse kapitaal, maar ook van bijvoorbeeld het Duitse of het Franse kapitaal, tegen haar vijanden en concurrenten. Belangrijk te noemen is dat verschillende kapitaalsgroepen ook elkaar bestrijden; de Eerste Wereldoorlog is hiervan een goed voorbeeld, waarbij het Franse, Duitse, en Engelse kapitaal onderling met wapengekletter elkaar bestreden over wie de winsten behaald, wie de grondstoffen en transportwegen bezit, enzovoorts.

Waarom de NAVO bestrijden?

Als communisten bestrijden wij de NAVO niet alleen omdat zij in haar kern een anticommunistische organisatie is, maar omdat het daarmee samenhangende imperialisme de vijand is van de werkende klasse en alle onderdrukte lagen van de bevolking. De NAVO wentelt alle kosten af op de bevolking; terwijl in veel landen veel sociale verworvenheden, waaronder sociale voorzieningen, onderwijs, zorg, loon, etc. systematisch worden afgebroken, wordt de druk vanuit het Amerikaanse kapitaal opgevoerd om nog meer op te hoesten voor de NAVO. Dit is ook in het belang van wapenindustrieën van andere landen, bijvoorbeeld Duitsland.  Daarnaast wakkeren de imperialisten actief de “humanitaire interventies” aan, tegen elk land dat niet de belangen van het kapitaal achter de NAVO dient, of waar belangrijke grondstoffen, transportwegen, of strategische posities liggen. Het gevolg: brandhaarden in grote delen van de wereld, met name in het Midden-Oosten, maar ook in delen van Latijns-Amerika, Afrika, en Azië. Ook in Europa zien we met Oekraïne nieuwe oorlogen op Europees grondgebied ontstaan.

Een van onze hoofdtaken als communisten is het bestrijden van de NAVO als onderdeel van het verrotte systeem waarvan zij deel uitmaakt. In de eerste plaats betekent dat dat we het karakter van de NAVO blootleggen; dat het geen liefdadigheidsinstelling is die onze veiligheid in Europa waarborgt, maar exact het tegenovergestelde. Dat we opkomen tegen pogingen om ons bloed en dat van anderen te verspillen voor interventie-oorlogen tegen ons eigen belang in. Vroeger hadden we in Nederland een relatief sterke vredesbeweging, waar de CPN aan meedeed. Een van de uitgangspunten van de communistische vredespolitiek was toen al; de NAVO is een enorm groot gevaar voor de vrede. Vandaag de dag zijn de mensen ook beroofd van deze vredesbeweging, omdat de strijd tegen de NAVO door opportunistische krachten niet meer als belangrijk werd gezien. De opbouw van een anti-imperialistische vredesbeweging wordt steeds noodzakelijker. De kern van de zaak blijft: de strijd tegen de NAVO is een strijd tegen het imperialisme.
De strijd tegen het imperialisme kan alleen gewonnen worden als we een alternatief hebben, het socialisme!