De onrust onder ons, uitzendkrachten, over ons lage loon heeft een aantal weken over de afdeling gegonsd, als beheerst geklots in kalm water. Het woord ‘staking’ was gevallen. Er is dus bereidheid gebleken om iets te veranderen aan het zakcentje dat we voor onze arbeid krijgen.

Malou van der Brug

We hebben het werk niet neergelegd, maar zijn – op zijn poldermodels – in overleg gegaan. Eerst kijken hoe redelijk het bedrijf is, hoe de verhoudingen met het uitzendbureau zijn, aangeven wat we willen en natuurlijk druk uitoefenen. Dat heeft een weliswaar kleine, maar wel eerste overwinning op het uitzendbureau opgeleverd! 

Hoe hebben we het aangepakt? Op twee plekken zijn we in het offensief gegaan: bij het bedrijf intern en bij het uitzendbureau. Het bedrijf zelf is van goede wil, betaalt zijn personeel niet slecht en al snel hoorden we de bereidheid van die kant om de met het uitzendbureau afgesproken tarieven te verhogen. Toch vond men het vreemd dat wij ons als eerste beklaagde over het loon. Onze voorgangers waren altijd tevreden geweest. Ja, of ze waren gewoon doodsbenauwd dat ze eruit zouden vliegen: voor hen 10 anderen. Bij onze eigenlijke werkgever, het uitzendbureau, klonk een heel lang verhaal, met weinig inhoud. De enige inhoud die ik eruit kon halen was: “We zijn geen charitatieve instelling, de tarieven zijn zo en zo en verhoging zit er niet in.” Nee, als dochteronderneming die flink moet bijdragen aan de omzet van een groot concern (140 miljoen euro omzet in totaal) kun je je natuurlijk niet bezighouden met liefdadigheid.

Daarnaast hebben we als een soort back-up een lijntje uitstaan naar de vakbond. Deze geeft gratis advies, ook aan niet-leden, en biedt ook de mogelijkheid om te onderzoeken of je functiewaardering en beloning wel terecht zijn. Ook dit hebben we achter de hand.

Er is nu overigens wel enige beweging gekomen: hogerop vindt een overleg plaats over nieuwe tarieven, een hogere functiewaardering en terugbetaling met terugwerkende kracht. Om te voorkomen dat wij, onderaan de berg, niets kunnen zien en horen wat er op de top gebeurt, hebben we er steeds op aangedrongen nieuws te krijgen. De ervaring leert inmiddels dat je dit nieuws niet vanzelf krijgt, maar er als een gehaaide reporter zelf achteraan moet gaan.

Tegelijkertijd met de toenemende druk is ineens een deur voor me opengegaan. Nee, geen contract, maar wel meer verantwoordelijkheden, meer afwisseling, meer aansturing, andere functiegroep, meer loon en nota bene werkgarantie voor nog een paar maanden. Heeft men misschien – ook als is het maar heel even – het idee gehad op die manier een van de onruststokers te paaien? Of men hiermee verdeeldheid wil zaaien of niet, dit soort gunstige veranderingen voor jezelf mogen wel de laatste reden zijn om een collectieve zaak in de steek te laten. Ik heb in een gesprek dat over deze veranderingen ging, dan ook duidelijk gesteld dat alle uitzendkrachten recht hebben op meer waardering en loon.

Ondertussen heeft de afdelingsmanager waarschijnlijk genoeg van onze onrust opgesnoven om er een klein beetje wakker van te liggen, zodat deze onlangs heeft besloten eenzijdig de tarieven met het uitzendbureau te verhogen en de uitzendkrachten in functiegroep 3 te plaatsen. Een belangrijke steun in onze rug om druk op het uitzendbureau uit te oefenen. Ook houden de directe leidinggevenden zich voortaan bezig met de functie-indeling. Het uitzendbureau kan nu dus niet meer nieuwelingen zomaar afschepen met een verdomhoekje in functiegroep 2. De tariefverhoging houdt voor ons niet zoveel in: een loonsverhoging van 40 eurocent. Nee, niet 40 euro, 40 eurocent. Ja, mooi, hè, die functiegroepindelingen met hun basistarieven? En geheel legaal volgens de cao ook nog.

Toch zie ik het als een overwinning op het uitzendbureau. Als groep hebben we door gezamenlijk op twee plekken druk uit te oefenen voor elkaar gekregen een kleine stap in de richting van een rechtvaardige functiewaardering en beloning te komen. Het is een begin en het laat bovenal zien dat noch je mond dichthouden en je inwendig opvreten, noch alleen maar klagen, noch gaan zitten wachten totdat iemand anders iets onderneemt ook maar iets verandert. Door je te laten horen, of het nu door middel van overleg, druk of actie is, kun je iets bereiken, en niet alleen, maar samen met anderen.

Er is nog veel meer te bereiken: binnen de functiegroep zit bijvoorbeeld nog enige ruimte. Nu zit iedereen namelijk op het basistarief, maar ook daarbinnen kun je omhoog. Maar het belangrijkste pijnpunt, de lage lonen, die gekoppeld zijn aan de functiegroepen, zijn een zaak die bij de cao-onderhandelingen worden besproken. Toch maar verder speuren dus en kijken of collega-uitzendkrachten door willen zetten voor verdere verbetering. En misschien het contact met de bond versterken, want je weet maar nooit…

Wordt vervolgd…