Vertaling: Gabriel Peralta

Communistische partij van Venezuela: revolutionaire voorstellen voor de grondwet

Venezuela is al lange tijd in het nieuws. Velen laten alleen de kant zien van de tegenstanders van de regering van Maduro, sommige bronnen wijzen op de soevereiniteit van Venezuela tegenover het interventionisme van de VS/EU. Als communisten maken we de balans op door te wijzen op de klassentegenstellingen en de belangen van de arbeidersklasse in onze wereld. Venezuela lijkt een moeilijke situatie te zijn, een complex politiek spel. Hierdoor raken velen verstrikt in een doolhof van ‘wie is de goede en wie is de slechte’. 

De communistische partij van Venezuela heeft een document opgesteld waarin zij helder uitleggen wat de situatie in het land betekent voor de arbeidersklasse en wie daar de werkelijke rollen in spelen. Het valt op dat zij geen aandacht besteden aan de vraag in hoe verre de grondwetgevende raad democratisch gelegitimeerd is. Dit komt omdat – in tegenstelling tot wat in de meeste internationale media valt te lezen – het oproepen van een grondwetgevende raad in de huidige vorm volstrekt binnen de bestaande constitutie valt. De grondwetgevende raad wordt daarom alleen in de context van haar revolutionaire bruikbaarheid voor de arbeidersklasse door de PCV beoordeeld.

De context van de aankondiging betreffende de Nationale Constitutie Assemblee.

Het karakter en de intensiteit van de klassenstrijd voor de politieke macht in Venezuela zijn afspiegelingen van de impact die alle gebieden van de samenleving te verduren hebben gekregen. Door de verhoging van de druk op het kapitalisme in haar imperialistische fase, als gevolg van de opeenvolgende crises, is in het algemeen de uitputting van het afhankelijke kapitalistische model in samenspraak met de Venezolaanse aandeelhouders tot een hoogtepunt gekomen. De essentie van deze strijd die zich vandaag de dag ontvouwt, heeft zijn fundament tussen sectoren van de historische bourgeoisie die zich traditioneel richten op de Noord-Amerikaanse transnationale bedrijven en de kleine bourgeoisie samen met de regering, die profiteren van het overheids- en staatsapparaat waarmee zij goede toegang krijgen tot de winsten van de olieindustrie en alle andere nationale grondstoffen. Die grondstoffen konden zich anderzijds manifesteren aan Noord-Amerikaans monopolistisch grootkapitaal.

De effecten van de kapitalistische crisis voor de werkende massa’s en het volk in het algemeen zijn voornamelijk verhoogd door de agressie van het monopoliekapitaal. Dit gegeven is met name vanwege de onbekwaamheid van de Venezolaanse overheid en het staatsapparaat, gegeven de natuurlijke omstandigheden van het kleinkapitaal, om de crisis op te lossen met werkelijk revolutionaire middelen die de werkende klasse ten dienst konden staan en daarmee posities op te bouwen die de reactionaire krachten in het land konden uitdrijven. Een voorbeeld hiervan is het verliezen van de meerderheid in de Nationale Assemblee. De overheid gaat verder met een proces van klassenverzoening die zich concreet vertaald naar de Nationale raad van Economische Productie en zij pretendeert door de grondwet aan te passen en te legitimeren de strijdende krachten in het kader van (sociaal)reformisme te duwen.

In deze context duurt het stijgen van de invloed van de krachten van het ultra-rechtse (met een fascistische inslag) voort, in het bijzonder tussen de middenlagen van de samenleving, die vastzitten tussen gewelddadige reactionaire krachten en Noord-Amerikaans en Europees imperialisme. Ondertussen is er een overleg gaande tussen de regering, de rechtse partijen en ondernemers, die als resultaat ingevingen heeft gedaan aan het kapitaal, die negatieve effecten met zich meebrengen voor de werkende massa’s en populaire sectoren. De reactionaire krachten houden aan een politiek vast die zich uit in conflicten en confrontaties op straat met de regering en alle sociale politieke projecten, met het oog op het compleet vernietigen van deze vooruitgang, die zijn gewonnen door het volk en de werkenden in het algemeen.

Dit offensief van de reactionairen is in overeenstemming met een kolossale internationale campagne, vertolkt door de imperialistische krachten die een klimaat van onderdrukking en internationale belegering willen zien ontstaan in het voordeel van de economische en politieke krachten van reactionairen.

De reactionaire krachten houden aan een politiek vast die zich uit in conflicten en confrontaties op straat met de regering en alle sociale politieke projecten, met het oog op het compleet vernietigen van deze vooruitgang, die zijn gewonnen door het volk en de werkenden in het algemeen.

De rechtse partijen kijken ernaar uit om de confrontatie te verhogen en internationale druk te vergroten tegen de overheid en het Bolivariaanse proces, met als doel het creëren van een situatie van geweld, terreur, chaos en onbestuurbaarheid. De chaos die zij faciliteren, met het kenmerk van de ontleding van het politieke, economische en sociale veld dat de crises van het kapitalisme zal versnellen, alsmede nieuwe breuken te forceren in de borst van de overheid en de PSUV(de leidende partij van Maduro), de revolutionaire en populaire beweging, in het overheidsapparaat en de FANB(Bolivariaanse leger) zorgen voor een weg die de richting plaveit richting de vervanging van de overheid met een breuk in de grondwettelijke orde.

In dit complex van confrontaties kondigde Nicolás Maduro een proces aan van het creëren van een Nationale Grondwettelijke Assemblee (NGA). Dit voorstel is vooral ontstaan in de context van het offensief van de populaire beweging (voor het behoud van populaire verworvenheden) alsook als een resultaat naar het zoeken van  stabiliteit rondom het wankelende kleinkapitaal van Venezuela.

Echter kunnen we niet op deze weg instemmen, voornamelijk vanwege het sterk aanscherpen van de crisis van het kapitalistische Venezolaanse model.

Voor de reactionairen en de reformisten (Maduro en co.) gaat het debat over het kapitalisme vooral tussen een afhankelijk kapitalistisch model en winstgerichtheid, die zich oplost met een formule van illusies en simpele economische initiatieven.

Ze behandelen de uitputting van de kapitalistische vorm vooral aan de hand van de organisatie van de economie, die het land overlevert aan afhankelijkheid en de permanente uitbuiting door nationale en internationale monopolies die vechten om de exploitatie van de winsten.

Voor de reactionairen en de reformisten (Maduro en co.) gaat het debat over het kapitalisme vooral tussen een afhankelijk kapitalistisch model en winstgerichtheid, die zich oplost met een formule van illusies en simpele economische initiatieven. Terwijl voor de communisten en de werkende klasse het een probleem is dat ligt in het creëren van een revolutionaire transformatie van de economische basis van de samenleving. Daarmee openen zich reële perspectieven voor de bouw van een socialistische maatschappij met haar fundament in het wetenschappelijk socialisme.

Het karakter en de strekking van de NGA voor de werkende klasse

De krachten die de NGA mogelijk maakten zijn heel duidelijk in hun doelstellingen: het bereiken van vrede, een democratische uitweg uit de crisis en het grondwettelijk vastleggen van een kapitalistische oplossing voor de crisis van het afhankelijke Venezolaanse kapitaal.

Met geen enkele van deze voorstellen kunnen we onszelf als communisten verenigen, wij begrijpen de vrede namelijk als een institutionele verharding van de populaire verworvenheden.De oplossing van de crisis met oppervlakkige middelen van een reformistisch karakter die alleen geïmplementeerd kunnen worden met instemming van de kapitalisten zullen in de toekomst worden afgezaagd met als excuus de ‘productiviteit’ van het land.

In de Communistische partij van Venezuela (PCV) en haar communistische jeugd achten we in de eerste plaats dat de NGA, als alleenstaande, niet de belangen van de werkende klasse in de steden en platteland kan dienen aangezien de werkelijke oorsprong van de problemen een resultaat zijn van de kapitalistische crisis en de reformistische politiek.

In de Communistische partij van Venezuela (PCV) en haar communistische jeugd achten we in de eerste plaats dat de NGA, als alleenstaande, niet de belangen van de werkende klasse in de steden en platteland kan dienen aangezien de werkelijke oorsprong van de problemen een resultaat zijn van de kapitalistische crisis en de reformistische politiek.

De NGA kan een bruikbaarheid voor de belangen van de werkende klasse hebben. De NGA kan gebruikt worden voor het vastleggen van een politieke agenda van agitatie en strijd, deze agenda gedirigeerd en concreet gemaakt door de onmiddellijke noden van de werkende massa en populaire fronten, in het offensief tegen het kapitaal.

Daarnaast moet er wel gelet worden op dat de debatten die alleen over de NGA en de alledaagse benodigdheden van de massa’s gaan betreft het doen van concessies aan het reformisme. Met alleen dit soort debatten bedriegt en bedwelmd men de werkenden en opent zij de deur voor de invloeden van de bourgeoisie en het imperialisme.

Verder moeten we het karakter van de NGA ophelderen en de correspondentie tussen de NGA en de krachten die haar 545 vertegenwoordigers daar neer hebben gezet. Bovenal zijn de omstandigheden van concrete krachten  en aspiraties van de overheid of politieke actoren en sociale omstandigheden degenen die het karakter bepalen van de NGA.

Waar de leden van de NGA aan beantwoorden aan doelstellingen en populaire aspiraties hangt in principe af van de aanwezigheid van een sterk en beslissend orgaan en samenkomst van toegewijde leden om consequent het programma van een revolutionaire eenheid van werkende, boeren en burgers door te voeren.

We zijn ons bewust van de omstandigheden waarin we ons bevinden en we zijn meer dan bereid alles te bereiken om de tegenstellingen van de strijdende krachten te stoppen. Verder is de NGA een ruimte waarin de acute geschillen van de richting van de massa’s en het verdiepen van de klassenstrijd een plek kan krijgen. Dit betreft in eerste plaats ook de mogelijkheid  van het steunen van een campagne van agitatie op politiek-ideologische basis van de massa’s met onze voorstellen  en daarmee druk te zetten op de veroveringen waar het volk van profiteert (om dit vast te leggen).

Dit betreft in eerste plaats ook de mogelijkheid  van het steunen van een campagne van agitatie op politiek-ideologische basis van de massa’s met onze voorstellen  en daarmee druk te zetten op de veroveringen waar het volk van profiteert (om dit vast te leggen).

Verder nog, de essentie van het grondwettelijke debat moet zich rond de inhoud van de politieke, economische en sociale invalshoek bevinden, die ons vandaag de dag dient in onze doelstellingen in het land. Een debat dat zich voornamelijk rond de militante communisten en de arbeidersbeweging  bevindt. Een debat in dienst van de ontwikkeling van de context waarin de verworvenheden van de economische kapitalistische basis ligt en haar consequenties, als een type staatsorganisatie die de superstructuren dient.

De PCV, in samenwerking met andere stromingen, sectoren en krachten uit de revolutionaire werkenden-boeren-burger bewegingen hebben met de NGA een kans en een historische plicht om aan de werkende massa’s en het volk in het algemeen te laten zien welke visie en voorstellen zij hebben, tegenover de uitputting van het afhankelijke kapitalistische (Venezolaanse) model.

We moeten laten zien dat de oplossing die de reactionaire pro-imperialisten voorstellen, met een nieuwe regering van monopolie-kapitalisten, geen voordelen heeft voor het volk net zo min als voor de Venezolaanse staat. We moeten vasthouden dat de verergering van de uitbuiting en onderdrukking, de afhankelijkheid en uitlevering, de problemen versterken en het werkende volk uit de steden en het platteland zullen laten afglijden. Ondertussen vertegenwoordigd de socialistische revolutie wel de enige werkelijke nieuwe uitweg op basis van gerechtigheid, gelijkheid, onafhankelijke ontwikkeling, werkelijke democratie en vrede, werkelijk populaire en revolutionaire maatregelen. Als een voorstel om te breken met de kapitalistische orde en onrechtvaardigheid en het vastzetten van een nieuwe organisatie van de samenleving onder de leiding van de werkenden als klasse van de meerderheid.

We moeten laten zien dat de oplossing die de reactionaire pro-imperialisten voorstellen, met een nieuwe regering van monopolie-kapitalisten, geen voordelen heeft voor het volk net zo min als voor de Venezolaanse staat.

Het grondwettelijke proces en het voornaamste voorstel van de NGA, vereist de PCV en de revolutionaire bewegingen van de werkende klasse om een intens en creatief proces op touw te zetten voor het verspreiden en verdedigen van de revolutionaire programma’s voor een revolutionaire oplossing van de kapitalistische crisis, de revolutionaire transformatie van de economische basis en de stichting van een nieuwe staat in dienst van de werkende klasse en haar doelstellingen in het belang van de werkenden en het volk, de erkenning van de de fundamentele rechten van het volk, in verdediging van het recht van ons volk op het kiezen van een eigen weg en de onafhankelijkheid tegen alle vormen van inmenging van potentiële imperialisten.

We ontwikkelen een vruchtbare en uitgebreide educatie, propaganda en agitatie, om de strategische posities en voorgestelde strategieën van de werkende klasse te ontwikkelen, met name over de onderwerpen aangaande de fundamentele vraagstukken van het actuele debat. Het is uitermate belangrijk om het profiel van de partij te versterken en met hen voorwaarts te trekken naar een ontwikkeling van het klassenbewustzijn van de werkenden, in het proces van versterking en centralisatie van de krachten voor de effectieve strijd en voor haar emancipatie van het kapitalisme alsook voor de prestaties van de nationale doelstellingen ter nationale bevrijding.

We moeten de strijd tegen het imperialistische offensief professionaliseren, het fascisme en de politiek van het reformisme, om perspectieven te openen voor een revolutionair alternatief voor de kapitalistische crisis. We moeten het hoofd bieden aan de fascistische tendens en de chaos in het land, als mogelijkheden die zij bieden aan potentiële imperialisten. Op hetzelfde moment moeten we een front te vormen tegen reformisten en opportunisten die onder het “revolutionaire” en “socialistische” discours een vals beeld geven. Zij werken nauwkeurig samen in een nieuwe afspraak tussen de kapitalistische elites. Het is het centrum van de werkenden en politiek-ideologisch militante communisten en het populaire arbeidersfront die de ontwikkeling moet dienen van de versterking van de revolutionaire krachten van arbeiders-boeren-burgers.

We moeten het hoofd bieden aan de fascistische tendens en de chaos in het land, als mogelijkheden die zij bieden aan potentiële imperialisten.

De NGA is ook een kans om een campagne te ontwikkelen die het moraal van de werkende klasse kan verhogen en kan laten zien dat er geen oplossing is voor de crisis buiten de voornaamste revolutionaire initiatieven; om het vertrouwen bijeen te rapen van de enorme potentie van de transformerende kracht van de werkelijkheid en allen te overtuigen dat ze alles moeten laten vallen wat ze hadden aan vertrouwen in de kapitalistische partijen om de problemen op te kunnen oplossen.

Alleen het werkende Venezolaanse volk kan de architect zijn van haar eigen toekomst. Alle inspanningen moeten bijdragen aan het bevechten van de valse polarisatie die geplant is in het collectief van de massa’s tussen de voorstellen van de twee partijen (de Chavistas en de tegenstanders), omdat een dergelijke regeling van de werkende klasse een speelbal maakt. Hierdoor kan zij niet met helderheid de situatie en haar belangen begrijpen en kan zij dit niet uitleggen aan de hand van klassenstrijd.

We moeten laten zien dat de enige strijd die bestaat in onze maatschappij degene is tussen de kapitalisten en het systeem aan de ene kant en de werkende klasse en de uitgebuite populaire sectoren aan de andere. De klassenstrijd heeft zijn oorsprong in de fundamentele tegenstelling van het kapitalistische systeem (de tegenstelling kapitaal-arbeid) en is niet alleen simpelweg een bepaalde politiek van een bepaalde overheid. De mogelijkheid voor een revolutionaire oplossing voor de crisis eist een werkende klasse die bereid is zijn belangen en noden van zijn klasse om te zetten in een voorhoede van strijd voor de werkelijke politieke en sociale emancipatie.

vertaald uit: https://prensapcv.files.wordpress.com/2017/08/pcv-fnlct-propuesta-revolucionaria-a-la-constituyente.pdf