Redactie
Hoe is het om bij de online supermarkt Picnic te werken? Eerder is al een artikel verschenen over de arbeidsomstandigheden bij Picnic, waar onder andere de werkdruk, CAO, en de vakbond werden besproken. Maar het is ook belangrijk om van de werkers van Picnic zelf te horen. Daarom publiceren we een interview met Taarush, hij werkt in een distributiecentrum van Picnic. Hij werkt er nu ruim een jaar.
Een veelgehoorde klacht over Picnic is dat ze hun werkers niet betalen volgens de supermarkt CAO, ook al zijn ze een online supermarkt. Vind jij dat Picnic het supermarkt CAO moet aanhouden? Zo ja, waarom ben je niet bij een reguliere supermarkt gaan werken?
Ze zouden ons volgens de supermarkt CAO moeten betalen, aangezien het werk niveau hoger is dan bij een normale supermarkt. Ik kan niet werken bij een normale supermarkt omdat ik een engels sprekende migrant ben, en supermarkten middelbare scholieren preferen omdat ze die minder hoeven te betalen. Bij Picnic hebben we een doel wat we moeten halen, we moeten “in de loop” blijven, je loopt op een dag 25 kilometer, en je moet dingen uit gigantische rekken halen zonder bescherming.
Ben je een lid van de vakbond? Waarom wel/niet?
Ik ben geen lid van de vakbond. Ik probeerde met ze samen te werken voor betere arbeidsomstandigheden. Het kwam over alsof ze alleen op papier hielpen. Niks in de praktijk. Ze konden niet eens mensen overtuigen om samen te komen tijdens de rechtszaak tegen Picnic.
Heeft werken bij Picnic ook voordelen?
Geen voordelen, behalve dan geweldige collega’s die uit de hele wereld.
Wat kan je zeggen over de coronamaatregelen van Picnic? Zijn ze adequaat?
Picnic heeft geen coronamaatregelen… het is enkel een show voor de overheid, zodat ze het goede certificaat krijgen, ze checken namelijk temperatuur aan de deur. We werken echter dicht op elkaar en krijgen geen maskers. Ze hebben dus geen preventie behalve in hun posters.
Waarom denk jij dat het lastig is om bij Picnic een vakbond op te richten?
Het is lastig voor de vakbond omdat de meeste werkers in het distributiecentrum geen risico willen nemen om hun baan te verliezen.
Wat kan de vakbond beter doen denk je?
De vakbond heeft niet succesvol een connectie met de werkers gemaakt. Ze staan soms buiten met pamfletten maar dit is niet genoeg. Ik denk dat iemand met ons moet werken voordat we diegene echt kunnen vertrouwen. Waarom zou een werker zijn baan riskeren als ze de vakbond niet genoeg vertrouwen? De meeste mensen in onze FC zijn immigranten, dus het is de taak van de vakbond om het vertrouwen te creëren dat er meer bereikt kan worden. Ze kwamen heel erg officieus over, ze stonden buiten de FC, schudde onze hand en gaven een pamflet, wat niet meer doet dan iemand die je een brochure voor een restaurant geeft.
Wat vond je van de vakbondsstrategie, die meer gefocust was op rechtszaak dan op het organiseren van acties op de werkvloer?
Rechtszaken kunnen gemanipuleerd worden aangezien het afhankelijk is van de wetgeving van Nederland. De bedrijfseigenaren hebben miljoenen manieren om de zaak af te ketsen.
Kan de vakbond nog goede dingen bereiken? Of denk je dat het geen zin meer heeft bij jouw FC?
De vakbond kan veel goeie dingen doen maar de enige optie is als ze iemand sturen die de realiteit duidelijk kan maken aan de werkers, die nu de (rechts)zaak vergeten lijken te zijn. Ik denk dat we meer acties op de werkvloer nodig hebben die het werkproces verstoren, zodat we kunnen tonen dat we meer waard zijn.
Heb je gehoord van de acties in andere FCs? Zo ja, wat vind je daarvan?
Ja ik heb gehoord van de acties in Utrecht, maar niet in detail. Volgens mij hebben ze het werkproces vertraagd door de werkers samen te brengen. Ik denk dat deze acties meer impact hebben dan het flyeren en kletsen buiten de deur omdat je hiermee direct een boodschap naar Picnic stuurt.
De mening van Taarush is geen weergave van de standpunten van de CJB. Als CJB roepen we werkers juist op om zich aan te sluiten bij vakbonden en zich daarbinnen zelfstandig te organiseren om te strijden voor hun rechten. We beschouwen vakbonden niet als organisaties die iets voor je kunnen doen maar als organisaties waarin werkers de handen in elkaar kunnen slaan en samen de strijd aangaan tegen hun uitbuiting.
Dit interview laat echter duidelijk zien hoe groot de obstakels hiervoor zijn. Enerzijds is de positie van werkers, met name migranten, vaak erg kwetsbaar waardoor ze niet zo snel geloven in de mogelijkheid tot actie, al helemaal als die zich ‘van buiten’ aanbiedt door een vakbond die werkers alleen buiten de poort kan aanspreken omdat er nog geen worteling onder het personeel is. Anderzijds lijkt ook de strategie van vakbonden, in dit geval FNV, om te richten op juridische strijd in plaats van voornamelijk op harde acties op de werkvloer, niet aan te sluiten in situaties waarin de werksituatie zo slecht is dat er naast angst ook enorme woede zit.
De uitdaging is om deze woede te kanaliseren en in actie te brengen, maar de vele stappen die het Nederlandse stakingsrecht verplicht stelt voordat een staking is toegestaan maakt dit lastig. Werkgevers kunnen een staking via de rechter verbieden als er ‘niet is geprobeerd om via onderhandeling tot overeenstemming te komen’. Dat maakt strijd organiseren erg lastig als de werkers al lang hebben ervaren dat er met de baas niet valt te praten en er dus een houding is van ‘knallen anders kan je beter niks doen’.
Het zal dus in sommige gevallen nodig zijn om deze wet te negeren. Welke organisatievorm hiervoor nodig is en werkbaar is zal de arbeidersbeweging moeten uitvinden. Dat vakbonden juridisch aansprakelijk kunnen worden gesteld voor de gevolgen van een verboden staking maakt de zaak er niet makkelijker. Maar er zijn zeker voorbeelden van zogenaamde wilde stakingen, dus stakingen die zonder steun of organisatie door een officiële vakbond werden gehouden, waar we van kunnen leren. We zullen hier in toekomst verder op in gaan en roepen alle geïnteresseerde lezers op om hun ervaringen of ideeën met ons te delen.
De echte naam van Taarush is bij de redactie bekend.