Partijbestuur NCPN en Algemeen Bestuur CJB
De verkiezingen zullen plaatsvinden op 15, 16 en 17 maart, in een moeilijke periode voor werkers, werklozen, gepensioneerden, studenten en scholieren van de werkende klasse. De pandemie en het falende regeringsbeleid hebben grote impact op ons leven. Bovendien zitten we in een diepe kapitalistische economische crisis waardoor veel mensen hun baan of inkomen zijn kwijtgeraakt. Daarnaast zijn er veel andere kwesties waar mensen zich terecht zorgen om maken, zoals toenemende armoede, afbraak van de sociale zekerheid, klimaatverandering, emancipatie van vrouwen en minderheden, toenemende tegenstellingen tussen imperialistische machten en de dreiging van nieuwe imperialistische oorlogen en interventies etc.
De werkende klasse heeft niets te verwachten van deze verkiezingen. De nieuwe regering zal, ongeacht welke partijen die zullen samenstellen, proberen de rekening van de nieuwe economische crisis bij de arbeidersklasse te leggen. Dat is de enige manier waarop het kapitalisme uit de economische crisis kan komen. De grote beloftes die de burgerlijke partijen in aanloop naar de verkiezingen maken, zullen zij na 17 maart gauw vergeten. De arbeidersklasse kan hooguit enkele kruimels verwachten (in de vorm van keynesiaanse maatregelen tegen de crisis), die vervolgens gepaard zullen gaan met nieuwe aanvallen op de sociale zekerheid, lonen en andere verworvenheden. Alleen met onze strijd kunnen we echte verbeteringen afdwingen.
Het is van belang dat de werkende klasse in deze verkiezingen de retoriek van de extreemrechtse partijen doorziet en de rug toekeert aan allen die racisme, vluchtelingenhaat en andere reactionaire opvattingen verspreiden. Hun anti-establishment retoriek is slechts schijn. Ze bieden geen alternatief. Deze reactionaire partijen zijn juist een pilaar van het kapitalistische systeem. Ze verspreiden racisme en vluchtelingenhaat door vluchtelingen, moslims en andere minderheden de schuld te geven van economische en sociale problemen (zoals werkloosheid, woningtekort en criminaliteit). Problemen die juist door het kapitalisme worden veroorzaakt en die de hele werkende klasse raken – ongeacht afkomst, huidskleur of religie. De extreemrechtse partijen kiezen er echter steevast voor naar beneden te trappen richting delen van de arbeidersklasse, in plaats van naar boven richting de macht van het grote geld – en dat is precies waarom ze uiterst nuttig zijn voor het ‘establishment’ (dat wil zeggen: het grootkapitaal). In hun gelederen bieden ze de ruimte voor de verspreiding van antisemitische, fascistische en nazistische opvattingen. De werkende klasse moet extreemrechtse partijen geen stem geven en strijden tegen elke vorm van racisme.
Er moeten geen illusies zijn over de sociaaldemocratie en in het bijzonder partijen die zich profileren als ‘links’, ‘groen’ of ‘radicaal’. Ondanks dat ze soms antikapitalistische retoriek gebruiken, stellen ze het kapitalisme niet echt ter discussie. Ze richten zich slechts op de onmogelijke opgave om de maatschappij rechtvaardiger, gelijkwaardiger, groener en inclusiever te maken, maar met instandhouding van het kapitalistische systeem (kapitalistische privaat eigendom en uitbuiting). Maar juist het kapitalisme creëert maatschappelijke ongelijkheid en onrecht. Bovendien verspreiden ze de illusie dat ze de Europese Unie (EU), die nu te ‘neoliberaal’ is, zullen democratiseren en hervormen tot een sociale, rechtvaardige en groene EU. De EU is echter een imperialistische unie, een unie van kapitalistische staten, die niet de belangen van de werkende klasse kan dienen. De EU dient juist het grootkapitaal, neemt het voortouw in de flexibilisering, privatisering en sociale afbraak, gebruikt klimaatverandering slechts als excuus voor steun aan het grootkapitaal, en is in toenemende mate betrokken bij militaire imperialistische interventies in het Midden-Oosten en Afrika. In andere landen hebben zogenaamd ‘radicaal-linkse’ regeringen, die het kapitalisme en imperialistische verbonden probeerden te verbeteren, de afgelopen jaren al laten zien dat ze niet alleen hun beloftes niet waarmaakten, maar ook een verlammende werking hadden op de arbeidersbeweging.
Alleen via de georganiseerde strijd van de werkende klasse zelf kunnen we onze rechten werkelijk verdedigen en verbeteringen afdwingen. De NCPN doet niet mee aan de verkiezingen vanwege praktische, financiële en organisatorische drempels, en geeft ook geen stemadvies (gezien de bovenstaande overwegingen). Opbouw aan de basis is wat er nu nodig is, in bedrijven, onderwijsinstellingen en buurten, en in het verlengde daarvan in de vakbeweging, studentenbeweging en andere sociale bewegingen. Daarin maken we stappen vooruit, samen met een toenemend aantal mensen die zich zorgen maken over de actuele ontwikkelingen, die met de NCPN en CJB van gedachten willen wisselen en die zich willen aansluiten bij de strijd voor een andere, socialistische maatschappij.
Strijd is de enige weg uit de crisis! Laat je stem dus vooral ook horen ná 17 maart. Sluit je aan bij de NCPN en CJB en strijd mee voor onze rechten en voor het socialisme!
Partijbestuur NCPN
Algemeen bestuur CJB