Het is wellicht het meest beruchte verdrag van de twintigste eeuw, het niet-aanvalsverdrag afgesloten tussen de Sovjet-Unie en Nazi-Duitsland. Tijdens en na de Koude Oorlog werd dit verdrag hier in het Westen graag aangedragen als ‘bewijs’ dat de Sovjet-Unie net zo’n gevaar voor de ‘vrijheid en democratie’ in Europa zou zijn als dat de fascisten waren. In sommige werken gaat men zelfs zo ver om dit verdrag een bondgenootschap te noemen! Tijdens deze ideologische oorlog, die net zo fel in de academische geschiedschrijving gevoerd werd als op de slagvelden van Korea en Vietnam, werd gedegen onderzoek doen naar de inhoud en gevolgen van dit verdrag nagenoeg onmogelijk gemaakt, met als resultaat dat de meeste informatie die vandaag de dag beschikbaar is over dit verdrag nog steeds doorspekt is met anticommunistische motieven. Dit verdrag zou de directe aanleiding geweest zijn voor de Tweede Wereldoorlog! Met dit verdrag zou Hitler in staat geweest zijn om West-Europa ongestraft te onderwerpen! Deze en andere verwijten worden maar wat graag aan de voeten van de toenmalige Sovjet-bewindslieden gelegd, maar laten we nu eens goed naar de feiten kijken. Waarom besloot de Sovjet-Unie tot het sluiten van dit verdrag met, wat met recht hun grootste vijand genoemd mag worden?